آید آن روزی که زمستان جاهلیت ما بهار شود
هر چه که هست در نیستی هدف شود
کو آن همه هیاهوی شور جاهلیت
چه ماند از آن همه هستی جاهلیت
بیا و به راه نیستی ها پای بگذار
پشت به هستی در نیستی پای بگذار
خدایابه حق گدای در می کده زه ته مانده یک جرئه ساغر زده
به خاک در خانه ی می فروش پیام آور خم به گوش سروش
به مینای بشکسته دست و پا زده بر زمین مست و گفته خدا
به ان مستان که همه در به در گریبان گرفتن از یک دگر
شب سیاه تنها چه کنم ساقی بیا
بیا چه کنم تنها بیا امشب بیا
بیا به تندی که من تشنه ام بیا
در بر گیر می و پیمانه یبا
بریز می در پیمانه آهسته
لبالب کن می با پیمانه آهسته
ساقی صبری کن تا سیر آبم کنی
مرا مدهوش از غم کنی
شیدایم کن در عالم رسواییم
گر در این حال مستی نکنم
ساقی من با غم هستی چه کنم
گرفتم سراغ می و میکده
زه مخموره شب مانده ساغر زده
به رمزی که مستان بی دست و پا
بگیرند زه هم نشان خدا
مرا سوی می خانه راهی نمود
به جز او دگر راه نمایی نبود
شدم راهیی کوی می خوارگان
زمین خوردگان و خدا دادگان
زدم درب می خانه در بان نمود
گشودم در که آسان نبود
بیا ساقی ای جان به آتش زده
به اشک و مژگان در می کده
بزن آب و جارو خانه را
صفا بخش از لطف این کاشانه را
یبا ساقی . . .
امشب بده ساقرم که من تشنه ام تشنه ی کوثرم
آقا . . .
به یک جرئه مدهوش کن هوش من بیا پنبه بگذار در گوش من
تا که نشنوم هیچ صوت و صدایی جز به هم خوردن جام ها
اطلاعات کاربری
آید آن روزی که زمستان جاهلیت ما بهار شود آرشیو
آمار سایت